Ministry for the Future, ή στα ελληνικά, Υπουργείο του Μέλλοντος, είναι το πιο πρόσφατο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του συγγραφέα Kim Stanley Robinson, και κυκλοφόρησε το 2020. Το βιβλίο ανήκει στην τάχιστα αναπτυσσόμενη υποκατηγορία των βιβλίων climate fiction (cli-fi), που μέχρι χθες δεν ήξερα καν ότι υφίσταται.
Η ιστορία μας ξεκινάει στο άμεσο μέλλον, και εξελίσσεται για αρκετά χρόνια. Το “Υπουργείο” του τίτλου είναι ένας οργανισμός που θα συσταθεί ώστε, μεταξύ άλλων, να καταπολεμήσει και να αντιστρέψει το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, με βάση την συμφωνία του Παρισιού. Για την ακρίβεια, σκοπός του Υπουργείου είναι να διαφυλάξει τα δικαιώματα των μελλοντικών γενεών, απλά η κλιματική αλλαγή είναι καθ’ ομολογία η μεγαλύτερη απειλή για το μέλλον.
Πρωταγωνίστρια είναι η Mary Murphy, η διευθύντρια του οργανισμού αυτού, που έχει το βάρος της ευθύνης να σώσει ουσιαστικά τον κόσμο. Η Murphy είναι μια πρώην υπουργός εξωτερικών της Ιρλανδίας, που πρέπει να συντονίσει το έργο του Υπουργείου, αλλά και να πείσει οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες ανά τον κόσμο ότι κάτι πρέπει να γίνει, αλλιώς ο ανθρώπινος πολιτισμός θα οδηγηθεί σε εξαφάνιση.
Έτερος πρωταγωνιστής είναι ο Frank May. Γνωρίζουμε τον Frank στο πολύ δυνατό πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, σε μια πόλη της Ινδίας που βρίσκεται ως εθελοντής σε μια κλινική. Η περιοχή αυτή της Ινδίας πλήττεται από έναν πρωτόγνωρο καύσωνα, που αφήνει εκατομμύρια νεκρούς, και το γεγονός αυτό αλλάζει τον Frank σε τεράστιο βαθμό.
Πολλά από τα κεφάλαια του βιβλίου δεν ανήκουν καν στην χαλαρή πλοκή που ακολουθεί τους δυο πρωταγωνιστές, αλλά είναι περιγραφές από κατά βάση ανώνυμους χαρακτήρες, που αποκαλύπτουν διάφορα γεγονότα, είτε από επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, ή από τις προσπάθειες αντιμετώπισής της.
Το βιβλίο δεν μου άρεσε.
Από τη μια, δεν γίνονται και πάρα πολλά πράγματα, για ένα βιβλίο που είναι κοντά 600 σελίδες. Πάρα πολλές περιγραφές, αλλά όχι τόσο πολλή εξέλιξη. Βρέθηκα να βαριέμαι, σε πάρα πολλά σημεία.
Υπάρχουν πολλές και ενδιαφέρουσες (αλλά και αρκετά αμφιλεγόμενες κατά την άποψή μου) ιδέες για το τι θα μπορούσε να γίνει για να αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή, και πως θα μπορούσαν να υλοποιηθούν, αλλά αυτό δεν το κάνει ενδιαφέρον ανάγνωσμα.
Μου θύμησε αρκετά τον Κόκκινο Άρη, αλλά εκεί, πέρα από περιγραφές και τεχνολογικά καλούδια, είχαμε ενδιαφέροντες χαρακτήρες και μια πλοκή που σε τραβάει, και νομίζω πως στο “Υπουργείο” λείπουν και τα δύο αυτά στοιχεία.
Από την άλλη, ο συγγραφέας ακροβατεί ανάμεσα στην μαύρη απαισιοδοξία και την άκρατη αισιοδοξία. Σε άλλα κεφάλαια νιώθεις ότι είμαστε χαμένοι σαν είδος, και δεν υπάρχει ελπίδα, και σε άλλα βλέπεις την ανθρωπότητα ενωμένη να φροντίζει τον πλανήτη της. Και τα δύο άκρα μου φάνηκαν ξένα και δύσκολα να τα δεχτώ.
4/10