Το 1985, λίγα χρόνια πριν την πτώση του τοίχους του Βερολίνου, την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και το τέλος του ψυχρού πολέμου, κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας Eon, του συγγραφέα Greg Bear.
Η ιστορία διαδραματίζεται στο “μακρινό” 2005, σε μια Γη όπου ο ψυχρός πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ. Για την ακρίβεια, η ανθρωπότητα έχει ήδη γνωρίσει μια περιορισμένη πυρηνική σύρραξη, και όλα δείχνουν ότι κατευθύνεται για μια δεύτερη, πολύ μεγαλύτερη.
Τότε εμφανίζεται από το πουθενά ένας τεράστιος αστεροειδής, που κατευθύνεται σε τροχιά προς τη Γη, και είναι καταφανώς εξωγήινης προέλευσης. Αμερικανοί και Ρώσοι ανταγωνίζονται για το ποιος θα το εξερευνήσει πρώτος, με τους Αμερικανούς να είναι αυτοί που το καταφέρνουν και αποκτούν ουσιαστικά την ιδιοκτησία του.
Και ενώ η κρίση στη Γη μεγαλώνει, με νέο πεδίο αντιπαράθεσης τον αστεροειδή και τα μυστικά που κρύβει, η εξερεύνηση του αστεροειδή αποκαλύπτει ότι είναι χωρισμένος σε θαλάμους, έχει φτιαχτεί από ανθρώπους, δείχνει να είναι εντελώς άδειος από κατοίκους, και είναι μεγαλύτερος στο εσωτερικό. Για την ακρίβεια, ο τελευταίος θάλαμος μοιάζει να εκτείνεται στο άπειρο.
Πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι η Πατρίσια Βάσκεζ, μια νεαρή μαθηματικός με ειδικότητα στην περιγραφή του χωροχρόνου, αλλά σημαντικούς ρόλους έχουν αρκετοί άλλοι, όπως ο Γκάρυ Λανίερ, αρχηγός της εξερευνητικής αποστολής, και ο Πάβελ Μίρσκυ, αξιωματικός του Σοβιετικού στρατού.
Νομίζω πως το βιβλίο μπορεί να χωριστεί σε δυο ξεχωριστά κομμάτια: Το πρώτο περιλαμβάνει το χτίσιμο του μυστηρίου σχετικά με την καταγωγή του αστεροειδή, αλλά και τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα σε έθνη και χαρακτήρες, ενώ στο δεύτερο γίνεται το ξετύλιγμα του μυστηρίου, και δίνονται όλες οι απαντήσεις.
Από τα δύο, το πρώτο κομμάτι το βρήκα πολύ πιο ευχάριστο και εύκολο στην ανάγνωση. Αν και στα δυο μέρη η φανταστική/φουτουριστική τεχνολογία δίνει το παρών σε μεγάλες δόσεις, στο δεύτερο μέρος νομίζω πως η κατάσταση ξεφεύγει από τα όρια, και γίνεται κουραστική, αφού οι τεχνολογικές προφητείες του συγγραφέα σχεδόν παίρνουν τον πρώτο ρόλο στην υπόθεση.
Γενικά δεν είναι κακό βιβλίο, αλλά νομίζω πως δεν τελειώνει με τρόπο που να του ταιριάζει, και αυτό αφήνει μια κακή αίσθηση. Με το κυρίως θέμα των τελευταίων κεφαλαίων να είναι κάπως αδιάφορο, σε σχέση με όσα έχουν προηγηθεί, και σε συνδυασμό με την τεχνολογική φλυαρία του συγγραφέα, το φινάλε δυστυχώς είναι λίγο απογοητευτικό.
5/10