Ο Πράσινος Άρης είναι το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του Άρη από τον Kim Stanley Robinson, κυκλοφόρησε το 1994, και κέρδισε το βραβείο Hugo. Τα άλλα δυο βιβλία της σειράς είναι ο Κόκκινος Άρης και ο Μπλε Άρης.
Το βιβλίο ακολουθεί στα χνάρια του πρώτου της σειράς, τόσο με την διαδοχική αφήγηση της ιστορίας από την οπτική γωνία πολλών διαφορετικών προσώπων, όσο και με τις εκτενέστατες περιγραφές του Αρειανού τοπίου.
Η ιστορία ξεκινά πενήντα χρόνια μετά τα γεγονότα του ’61 με τα οποία έκλεισε το πρώτο βιβλίο. Ο Άρης έχει αρχίσει να αλλάζει μορφή, με την ατμόσφαιρα να πυκνώνει και μικρά φυτά να εξαπλώνονται σιγά σιγά στην ανοιχτή επιφάνεια. Στους παλιούς πρωταγωνιστές προστίθενται αρκετοί νέοι: παλιοί άποικοι, γηγενείς Αρειανοί, αλλά και Γήινοι, και απ’ ότι φαίνεται ο καθένας έχει ένα διαφορετικό όραμα για το μέλλον του κόκκινου πλανήτη. Παράλληλα, η κατάσταση στην Γη που υποφέρει από υπερπληθυσμό χειροτερεύει διαρκώς, δυσκολεύοντας έτσι και τα πράγματα για τους κατοίκους του Άρη, στην προσπάθεια τους να κερδίσουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Το ύφος του βιβλίου μοιάζει τόσο πολύ με το πρώτο, που θα μπορούσαν να είναι το ίδιο βιβλίο χωρισμένο σε δυο τόμους. Δυστυχώς όμως μετά από τόσες εκατοντάδες σελίδες, οι εκτενείς περιγραφές των τοπίων και των αλλαγών που συμβαίνουν στον Άρη αρχίζουν να κουράζουν.
Από την άλλη πλευρά, η πλοκή, εκτός από μια μικρή κοιλιά στην αρχή του βιβλίου, κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος, ενώ όπως και στον Κόκκινο Άρη, όλα τα γεγονότα που περιγράφονται μοιάζουν τόσο πιθανά, που στο τέλος αναρωτιέσαι γιατί δεν έχουν υλοποιηθεί ακόμα.
Αν έχεις διαβάσει τον Κόκκινο Άρη, δεν γίνεται να μην διαβάσεις και τον Πράσινο!
8/10