Ο Άρχοντας των Μυγών είναι ένα μυθιστόρημα του William Golding, γραμμένο το μακρινό 1954. Το βιβλίο εξιστορεί την περιπέτεια μια ομάδας αγοριών που κάπως βρίσκονται μόνα τους σε ένα απομονωμένο νησί και πρέπει να βρουν τρόπο να επιβιώσουν και να διασωθούν,
Στον συγγραφέα έχει απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας του 1983, ενώ και το ίδιο το βιβλίο θεωρείται κλασικό αριστούργημα, όχι τόσο λόγω της γραφής ή της ιστορίας που λέει, αλλά λόγω των προεκτάσεων που έχει, καθώς εξερευνά την δυναμική των ομάδων, την αντιπαράθεση του εαυτού και της ομάδας, αλλά και την ίδια την έννοια της ηθικής.
Πρωταγωνιστής είναι ο Ralph, ένα από τα αγόρια που μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα βρίσκονται εγκαταλελειμμένα σε κάποιο απροσδιόριστο νησί. Καθαρά από τύχη, ο Ralph εκλέγεται από τα υπόλοιπα αγόρια σαν αρχηγός της ομάδας, και παίρνοντας τον ρόλο του στα σοβαρά, καταστρώνει σχέδια για τη διαμονή και για την διάσωση της ομάδας.
Αρχικά σύμμαχος και σύντομα ανταγωνιστής του Ralph, είναι ο Jack. Ενώ όλα τα υπόλοιπα αγόρια είναι άγνωστα μεταξύ τους, ο Jack είναι ήδη αρχηγός μιας παιδικής χορωδίας, τα μέλη της οποίας σχηματίζουν μια υπο-ομάδα μέσα στην ομάδα των ναυαγών. Σε αντίθεση με τον Ralph, ο Jack ρίχνει πολύ μεγαλύτερο βάρος στην εδραίωση του ως αρχηγική φιγούρα της ομάδας, παρά στην επιδίωξη μιας πιθανής διάσωσης.
Τελευταίος σημαντικός χαρακτήρας είναι ο Piggy, που έχει αυτό το παρατσούκλι λόγω της σωματικής του διάπλασης. Ο Piggy είναι η φωνή της λογικής της ομάδας, αλλά αρκετά συχνά αγνοείται ή ακόμα και γελοιοποιείται από τους υπόλοιπους, ανεξάρτητα από το αν έχει δίκιο σε αυτά που λέει η όχι.
Το βιβλίο εξιστορεί την αρχική προσπάθεια των αγοριών να αυτο-οργανωθούν σε μια μορφή κοινωνίας, μοιράζοντας μεταξύ τους τις δουλειές που πρέπει να γίνουν, και έπειτα την σταδιακή αποδιοργάνωση, την διάσπαση, και τελικά την κατολίσθηση στην αγριότητα.
Έπιασα το βιβλίο έχοντας μεγάλες προσδοκίες, δεδομένων των περγαμηνών που συνοδεύουν το ίδιο και τον συγγραφέα, και ομολογώ πως απογοητεύτηκα. Από τη μια, οι ήρωες του βιβλίου είναι παιδιά, με ηλικίες κάπου ανάμεσα σε 6 και 12 χρόνια, αν κατάλαβα καλά τι διάβασα, κάτι που είναι απαραίτητο φαντάζομαι για να δικαιολογηθούν διάφορες μνημειωδώς βλακώδεις ενέργειες που κάνουν διάφοροι από τους χαρακτήρες.
Από την άλλη, πολλά από τα παιδιά επιδεικνύουν τεράστια ικανότητα για βία και αγριότητα, που δυσκολεύομαι να αποδώσω σε παιδιά τέτοιων ηλικίων, εκτός κι αν έχουν μεγαλώσει σε ιδιαίτερα περιβάλλοντα, και σίγουρα όχι στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπως είναι σαφές ότι ισχύει για τα παιδιά της ιστορίας.
Δυστυχώς αυτή η αντίθεση με κράτησε από το να βυθιστώ στον κόσμο των παιδιών και να αντιληφθώ όλες αυτές τις φιλοσοφικές προεκτάσεις για τις οποίες είναι διάσημο το βιβλίο.
5/10