Το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας της Σούζαν Κόλινς κυκλοφόρησε το 2010, μετά τους Αγώνες Πείνας (2008) και Φωτιά (2009).
Η επανάσταση στην Πάνεμ έχει φουντώσει, αλλά η γενέτειρα της Κάτνις έχει πληρώσει βαρύ τίμημα. Η ίδια η Κάτνις, που πλέον είναι γνωστή με το όνομα Κοτσυφοκίσσα, έχει γίνει το πρόσωπο της επανάστασης, και η εικόνα της, και αργότερα οι συμβολή της στις μάχες, εμψυχώνει τους μαχόμενους επαναστάτες.
Κι ενώ αργά αλλά σταθερά η Κάπιτολ δείχνει να χάνει τη μάχη, η Κάτνις θεωρεί καθήκον και δικαίωμά της να βρει και να σκοτώσει η ίδια τον πρόεδρο Σνόου και να φέρει τον πόλεμο σε ένα γρήγορο τέλος.
Δυο πράγματα μου άφησαν άσχημη εντύπωση σε αυτό το βιβλίο. Από τη μια έχουμε την ξαφνική μεταμόρφωση της ηρωίδας από μια έφηβη που σκοτώνει μόνο σε άμυνα, και μετά πνίγεται από τις τύψεις, στον Ράμπο. Για παράδειγμα, στην πρώτη μάχη που συμμετέχει, αυτή και ο Γκέηλ (σαν άλλος Τσακ Νόρις) καταρρίπτουν αρκετά βομβαρδιστικά της πρωτεύουσας, τα οποία ήταν προφανώς ανθεκτικά στα αντιαεροπορικά πυρά (!) και έπρεπε να είναι πολύ χαμηλά για να ρίξουν τις βόμβες τους(!!), και αυτό το κατόρθωμα οι έφηβοι επαναστάτες το καταφέρνουν χρησιμοποιώντας τα τόξα τους και ειδικά βέλη(!!!).
Από την άλλη, όλο το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην απαρίθμηση των δεκάδων μεθόδων που έχει εφεύρει η πρωτεύουσα (αυτή με τα βομβαρδιστικά που η Κάτνις κατέρριψε με βέλη) για να βασανίζει τους δύσμοιρους πολίτες της. Νάρκες, αποπνικτικοί καπνοί, γενετικά τροποποιημένες σφήκες, δρόμοι-καταπακτές με αλεστικές μηχανές από κάτω, και διάφορα άλλα καλούδια.
Το φινάλε στο οποίο κατεύθυνε η συγγραφέας την τριλογία της δεν είναι κακό, αλλά η εκτέλεση δεν μου άρεσε τόσο. Η υπερβολικά πολεμοχαρής πλοκή, το αρκετό μελόδραμα σε σημεία, και η έλλειψη συνέπειας των χαρακτήρων δίνουν ένα μέτριο αποτέλεσμα.
6/10