Το αριστερό χέρι του σκότους είναι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας της Ούρσουλα Λε Γκεν, από τον κύκλο του Χάιν. Εκδόθηκε το 1969, και έχει κερδίσει τόσο το βραβείο Hugo, όσο και το βραβείο Nebula.
Στον Κύκλο του Χάιν ο άνθρωπος πρωτοεμφανίστηκε στον πλανήτη Χάιν, και από εκεί ξεκίνησε και δημιούργησε αποικίες σε πολλούς άλλους πλανήτες. Κάποια στιγμή όμως ο πολιτισμός αυτός κατέρρευσε, οι αποικίες ξέχασαν την καταγωγή τους, και έτσι οι άνθρωποι σε αυτές πίστεψαν ότι είναι γηγενείς. Πολλές χιλιάδες χρόνια αργότερα, με την ανάκαμψη του πολιτισμού του Χάιν, γίνονται προσπάθειες ώστε να εδραιωθεί η επικοινωνία ανάμεσα στους κόσμους των ανθρώπων.
Το αριστερό χέρι του σκότους εξελίσσεται στον πλανήτη Γκέθεν, ή αλλιώς Γουίντερ, ο οποίος έχει δυο βασικά χαρακτηριστικά.
Πρώτον, την περίοδο της ιστορίας, ο πλανήτης βρίσκεται σε μια εποχή των παγετώνων, με αποτέλεσμα το πολύ κρύο κλίμα να έχει επηρεάσει ουσιαστικά την εξέλιξη του πολιτισμού.
Και δεύτερον, και πιο σημαντικό, ο άνθρωπος στον Γκέθεν, είτε τυχαία, είτε από πρόθεση των αρχικών Χαϊνιτών, έχει ακολουθήσει ένα πολύ διαφορετικό εξελικτικό μονοπάτι: Οι άνθρωποι δεν έχουν φύλλο.
Πιο συγκεκριμένα, οι κάτοικοι του Γκέθεν έχουν και τα δυο φύλλα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του μήνα όλα τα χαρακτηριστικά του φύλλου δεν εκδηλώνονται. Για μια εβδομάδα όμως το μήνα, οι Γκεθενιανοί αποκτούν φύλλο, όχι απαραίτητα το ίδιο κάθε φορά, αφού η επιλογή του φύλλου είναι ακούσια, και εξαρτάται από τα φύλλα των πιθανών συντρόφων. Σαν αποτέλεσμα, δεν υπάρχει η έννοια του άντρα και της γυναίκας, και ο συνυφασμένος διαχωρισμός που υπάρχει σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες.
Πρωταγωνιστής είναι ο Γκένλυ Άι, απεσταλμένος από την Γη στον πλανήτη Γκέθεν, με σκοπό να πείσει τους κατοίκους να συμμετάσχουν στην Οικουμένη, όπως ονομάζεται η συνομοσπονδία των πλανητών.
Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και ο Εστράβεν, πρωθυπουργός του έθνους που αρχικά φιλοξενεί τον Γκένλυ. Η αφήγηση γίνεται από την οπτική γωνία ενός εκ των δυο σε κάθε κεφάλαιο, και εξιστορεί το τελευταίο μέρος της αποστολής του Γκένλυ.
Η Λε Γκεν αναλαμβάνει να μας περιγράψει πως θα μπορούσε να είναι μια κοινωνία στην οποία δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως γενετικός διαχωρισμός ανάμεσα στα άτομα, ούτε καν αυτός του φύλλου, και τι δομές εξουσίας ή ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να δημιουργούσε αυτό το γεγονός.
Το βιβλίο ξεκινά πολύ δυναμικά και με πολύ ενδιαφέρον, αλλά το τελευταίο κομμάτι του (η διαδρομή στον πάγο) μου φάνηκε πολύ αργό και βαρετό, αφήνοντας μου μια κακή εντύπωση. Μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρείται ως ένα από τα αριστουργήματα της επιστημονικής φαντασίας, αλλά δυστυχώς εγώ δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε τόσο πολύ, χωρίς όμως να είναι ένα κακό βιβλίο.
6/10