Πριν από λίγα χρόνια έψαχνα για νέα βιβλία Ε.Φ., και ένα από αυτά που τράβηξαν την προσοχή μου ήταν το “The Three-Body Problem” του Κινέζου Cixin Liu. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2008, κέρδισε το βραβείο Hugo, και γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία. Είναι το πρώτο της τριλογίας Remembrance of Earth’s Past, την οποία συμπληρώνουν τα “The Dark Forest” (2008) και “Death’s End” (2016).
The Three-Body Problem
Το βιβλίο ξεκινά στην Κίνα της πολιτιστικής επανάστασης, όπου ένα μεγάλο λάθος φέρνει την Γη σε επαφή με έναν εξωγήινο πολιτισμό. Έπειτα μεταφερόμαστε στο παρόν και σταδιακά μαθαίνουμε για διάφορα παράξενα, έως και εντελώς ανεξήγητα πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο της επιστήμης και της τεχνολογίας. Και όλα αυτά φαίνεται να έχουν σχέση με ένα διαδικτυακό παιχνίδι φαντασίας.
Η πλοκή εξελίσσεται αργά, κρατώντας το ενδιαφέρον αμείωτο, έως ότου ο αναγνώστης μαθαίνει την αλήθεια, και κάπου εκεί η μαγεία του βιβλίου τελειώνει. Τελειώνοντας το βιβλίο δεν ήμουν σίγουρος αν θα ασχοληθώ με τα δυο επόμενα. Τελικά το έκανα, και ειδικά για το τρίτο, το μετάνιωσα οικτρά!
The Dark Forest
Πρόσφατα o καθηγητής Hawking προειδοποίησε ότι τελικά μπορεί να μην είναι τόσο καλή ιδέα να προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με εξωγήινους. Αυτή είναι και η κατεύθυνση της σειράς. Η τοποθεσία της Γης έχει αποκαλυφθεί, και η ανθρωπότητα έχει μερικούς αιώνες να προετοιμάσει την άμυνα της. Ο εχθρός έχει την ικανότητα όμως να κατασκοπεύει οποιοδήποτε σημείο και οποιονδήποτε άνθρωπο στον πλανήτη, αλλά και να σαμποτάρει την επιστημονική πρόοδο. Υπό αυτές τις συνθήκες, η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας είναι το Wallfacer Project – η επιλογή τεσσάρων ανθρώπων που θα οργανώσουν την άμυνα της Γης, καταστρώνοντας τα σχέδιά τους με τρόπο ακατανόητο για έναν εχθρό που βλέπει τα πάντα.
Death’s End
Το απόλυτο χάος. Ξεκινώντας από την λεπτή ισορροπία που μας άφησε το τέλος του προηγούμενου βιβλίου, ο συγγραφέας μας πάει σε ένα ταξίδι μέχρι το τέλος της ανθρωπότητας, αλλά και του σύμπαντος. Και όλα αυτά μέσα από τα μάτια μιας ηρωίδας που έζησε την αρχή της κρίσης, στο πρώτο βιβλίο, και έπειτα μπαίνει συχνά πυκνά σε κρυογονική ψύξη ώστε να προσπερνά τους αιώνες και να δίνει την αφορμή στο συγγραφέα να μας παρουσιάσει το όραμά του.
Είμαι αναγνώστης που προτιμώ την σκληρή επιστημονική φαντασία, αλλά δεν με ενοχλεί οτιδήποτε έχει ή θα μπορούσε να έχει κάποια βάση, τώρα ή στο απόμακρο μέλλον. Για εμένα λοιπόν, αυτή η τριλογία οριακά μπορεί να χαρακτηριστεί σαν επιστημονική φαντασία.
Ήδη από το πρώτο βιβλίο, τα sophon ήταν γροθιά στο στομάχι, αλλά ας όψεται, ήταν εργαλείο για να προχωρήσει η πλοκή. Στο τρίτο βιβλίο όμως γίνεται κανονικό πάρτι. Φαινομενικά άπειρες ταχύτητες, άπειρες ενέργειες, μεταβολή των βασικών χαρακτηριστικών του σύμπαντος στο χαλαρό, απίστευτα πράγματα.
Και δεν ήταν μόνο η casual προσέγγιση στο “Ε.” του Ε.Φ. που με ενόχλησε. Η ψυχολογία τόσο των ατόμων όσο και των μαζών μοιάζει πέρα για πέρα μη ρεαλιστική (έως παράλογη). Ίσως να έχει να κάνει με τη διαφορά στην κουλτούρα τη δικιά μου και του συγγραφέα, αλλά βρήκα και αυτό το κομμάτι αρκετά δύσπεπτο.
Αγνοώντας το τελευταίο κομμάτι του τρίτου βιβλίου, η πλοκή διαδραματίζεται σε ένα διάστημα τεσσάρων-πέντε αιώνων. Σε όλους αυτούς τους αιώνες, όλοι οι σημαντικοί χαρακτήρες είναι άνθρωποι από την Common Era (η εποχή που ζούμε τώρα) που καταψύχθηκαν για να μπορούν να βοηθήσουν όταν χρειαστούν τα ταλέντα τους στο μέλλον. Κοινώς, στο μέλλον είναι όλοι φλώροι. Επιπλέον, η μεγάλη πλειοψηφία των χαρακτήρων, συμπεριλαμβανομένων των δυο σημαντικότερων της σειράς, είναι Κινέζοι. Αλλά ΟΚ, αυτό είναι πταίσμα.
Τέλος, ειδικά στο τρίτο βιβλίο με ενόχλησε ο τρόπος γραφής. Σχεδόν όλο το βιβλίο είναι είτε αφήγηση του συγγραφέα (έγινε αυτό, μετά έγινε το άλλο, μετά έγινε εκείνο), είτε “διάλογοι“ με την πρωταγωνίστρια, όπου κάποιος της εξηγεί σε ένα συνήθως τεράστιο κατεβατό τις μαγικές τεχνολογίες που ανακάλυψαν όσο κοιμόταν και επιτρέπουν αυτό και το άλλο. Σε γενικές γραμμές ο συγγραφέας έχει όραμα για το σύμπαν και το μέλλον και θέλει να το μοιραστεί. Και αυτό με τη σειρά του ίσως να μην ήταν τόσο κακό, αν είχε μια παραμικρή δόση αληθοφάνειας.
Αν κάποιος ψήνεται, ας ασχοληθεί με τα δυο πρώτα, μακριά από το τρίτο.
The Three-Body Problem 5/10
The Dark Forest 5/10
Death’s End 1/10